Stadsgezicht Delft,
Zicht op Vis.

Vanaf de hoek Hippolytusbuurt-Nieuwstraat heb je prima zicht op de Visbanken, de Nieuwe Kerk en verscheidene panden. Na ruim 190 uur observeren, tekenen en kleuren was het panorama gereed.

Op deze pagina vindt u informatie over de reproducties, aankoopmogelijkheden, het creatieve proces, verhalen van Delftenaren en achtergronden over deze bijzondere locatie.

 ZO IS HET BEGONNEN DOOR JAN VAN DER MAST

Terwijl Mark het complete dagmenu van Café Wijnhaven op zijn tekening knalt inclusief de passievruchtenkwarktaart, neem ik kalm de omgeving in mij op. Oftewel: ik observeer. Het is zondagmiddag, de sfeer op deze plek is nog gemoedelijker dan anders. Hoe komt dat? Het milde nazomerzonnetje, de dagjesmensen op het terras, de wijntjes op de tafel, de muziek van de band  die voor het cafe staat te spelen? Ik luister even. Aha! Ik ken de nummers. ‘Stuck in the middle of you’, gevolgd door ‘Where are all the good people go?’ Hoe toepasselijk. Er lijken alleen maar ‘good people’ te passeren op deze panorama-plek. Ik zie op de brug een bebaarde vijftiger staan met een zonnebril. Hij heeft een hoed op, die me aan Walter White doen denken, de ontspoorde scheikunde-docent uit ‘Breaking Bad’. Ja, het is een Heisenberg-hoed, zoals de criminele naam van Walter in de populaire serie luidt. Zo’n rond hoedje met een zwart lint, en een korte rand. Heb ik dat goed omschreven? Taal is zeg maar mijn ding, maar exact omschrijven wat ik zie blijft lastig. Dan heeft een tekenaar het een stuk makkelijker. Een paar trefzekere lijntjes, en je hebt in een fractie van een paar seconden een goed gelijkend Heisenberg-hoedje op je tekenvel, dat door alle Walter White-liefhebbers herkend wordt als zo’n typisch Heisenberg-hoedje.

Afijn, deze ‘Delftse’ Walter heeft inmiddels zijn arm op de schouder van zijn vriendin (vrouw?) gelegd en wijst naar rechts, in de richting van de gracht. Hij legt dingen uit. Ik hoor niet wat hij zegt, sta te ver weg, kan dus geen flarden vangen zoals ik graag doe. Aan de ontspannen lichaamstaal van de man en de vrouw, de blikken die ze uitwisselen, de kleine glimlach die ze hem nu dankbaar toewerpt, de arm van de man die nu omlaag gaat en haar vastpakt bij de middel, zie ik dat ze het goed hebben samen. Dat ze een Mooi Moment meemaken, dat ze gelukkig zijn. Oei-oei! Het neutrale observeren slaat al snel om in conclusies die mijn geest trekken. Ongevraagd. 
Het zijn gekleurde meningen over mensen die ik niet ken, maar op tien meter afstand een gelukzalige indruk wekken. Ja, Heisenberg en zijn vrouw - ik heb ze nog maar 1 minuut op mijn netvlies - zijn een gedroomd koppel, die hele goede, verantwoorde seks met elkaar hebben. Iedere avond. Ze hebben altijd zin, en zijn lief voor elkaar. Hij leest graag gedichten aan haar voor. Dan pakt hij de bundel van Toon Tellegen, bladert even, grinnikt om de eerste regel en begint te lezen: Zo is het begonnen / Iemand zei a. Iedereen draaide zich om. Wat werd er daar gezegd? A?

Hij leest nog twee, drie gedichten, ze luistert genotvol, maar vindt het na drie gedichten welletjes, en begint met haar rechterhand zijn buik te strelen. Hij klapt de bundel dicht, en legt hem weg op het nachtkastje. Haar hand glijdt naar beneden... Oeps! Mijn geest gaat al snel aan de haal  met wat de ogen waarnemen. Ik moet snel van die Heisenberg af, ik wend mijn blik af en kijk naar Mark, naar zijn tekenbord. Aan de linkerkant trekt hij een paar strepen, die overvloeien in kromme lijnen, er begint zich iets af te tekenen, een soort van... Hoe zeg je dat? Het is organisch, het is... Het lijken wel de contouren van ... een hond. Ja, het is een hond.  Verdomd, nu zie ik het. Onmiskenbaar. Eentje met lange oren, een spitse snuit en broodmager. Zo eentje zonder buik, die hoog op zijn poten staat. Een hazewind dus. Ik kijk in de richting van de visbank en zie de hazewind die Mark aan het tekenen is. Het zijn er twee. Wit met kleine bruine vlekjes. Ze staan geduldig en braaf te wachten op de brug. Ze horen bij de blonde dame met de rode jas en de sierlijke, mosgroene laarsjes. De dame staat naast een man met een fleurig overhemd en zwarte puntschoenen. Ze hebben geen aandacht voor elkaar, ze luisteren naar de muziek.        

Jan van der Mast